پیشگیری هپاتیت ب
واکسن
مقاله اصلی: واکسن هپاتیت B
واکسن های پیشگیری از هپاتیت B از سال ۱۹۹۱،
در ایالات متحده به طور معمول برای نوزادان توصیه می شود.
دوز اول معمولاً در طی یک روز پس از تولد توصیه می شود.
واکسن هپاتیت B اولین واکسنی است که می تواند از سرطان ، به ویژه سرطان کبد جلوگیری کند.
بیشتر واکسن ها در طی دو ماه در سه دوز تجویز می شوند.
پاسخ محافظتی به واکسن به عنوان غلظت آنتی بادی ضد HBs حداقل ۱۰ میلی آمپر در میلی لیتر،
در سرم گیرنده تعریف می شود. این واکسن در کودکان موثرتر است ،
و ۹۵ درصد واکسینه شده ها دارای سطح محافظت از آنتی بادی هستند.
این در ۴۰ سالگی به حدود ۹۰ درصد و در افراد بالای ۶۰ سال به حدود ۷۵ درصد کاهش می یابد.
محافظت حاصل از واکسیناسیون،
حتی پس از پایین آمدن سطح آنتی بادی به زیر ۱۰ میلی آمپر در میلی لیتر نیز طولانی است.
برای نوزادان مادران HBsAg مثبت: واکسن هپاتیت B به تنهایی ،
ایمونوگلوبولین هپاتیت B به تنهایی یا ترکیبی از واکسن به همراه ایمونوگلوبولین هپاتیت B ،
همه از بروز هپاتیت B جلوگیری می کنند.
علاوه بر این ، ترکیب واکسن به علاوه ایمونوگلوبولین هپاتیت B نسبت به واکسن به تنهایی برتر است.
این ترکیب در ۸۶ تا ۹۹ درصد موارد از انتقال HBV در حدود زمان تولد جلوگیری می کند.
پیشگیری هپاتیت ب
تنوفوویر در سه ماهه دوم یا سوم تجویز می تواند،
خطر انتقال مادر به کودک را در صورت ترکیب با ایمونوگلوبولین هپاتیت B،
و واکسن هپاتیت B تا ۷۷٪ کاهش دهد ،
به خصوص برای زنان باردار با سطح DNA بالا ویروس هپاتیت B با این حال ،
هیچ شواهد کافی وجود ندارد که نشان دهد مصرف ایمونوگلوبولین هپاتیت B به تنهایی در دوران بارداری ،
ممکن است میزان انتقال به نوزاد تازه متولد شده را کاهش دهد.
هیچ آزمایش کنترل تصادفی برای ارزیابی اثرات واکسن هپاتیت B،
در دوران بارداری برای جلوگیری از عفونت نوزاد انجام نشده است.
تمام کسانی که در معرض مایعات بدن مانند خون هستند باید واکسینه شوند ،
اگر این قبیل نیست. آزمایش برای بررسی ایمن سازی موثر توصیه می شود،
و دوزهای بیشتری از واکسن به کسانی که ایمنی کافی ندارند ، داده می شود.
پیشگیری هپاتیت ب
در مطالعات پیگیری ۱۰ تا ۲۲ ساله هیچ موردی از هپاتیت B،
در بین افراد دارای سیستم ایمنی طبیعی که واکسینه شده اند وجود ندارد.
فقط عفونتهای مزمن نادر ثبت شده است.
واکسیناسیون به ویژه برای گروه های پرخطر توصیه می شود،
از جمله: کارمندان بهداشت ، افراد مبتلا به نارسایی مزمن کلیه و مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند.
هر دو نوع واکسن هپاتیت B ، واکسن مشتق شده از پلاسما (PDV) و واکسن نوترکیب (RV)،
در جلوگیری از عفونت هم در کارکنان مراقبت های بهداشتی،
و هم در گروه های نارسایی مزمن کلیه دارای اثر مشابه هستند.
با یک تفاوت در میان گروه کارگر بهداشت ،
متوجه شدیم که مسیر عضلانی RV در مقایسه با روش تجویز داخل پوست RV،
به طور قابل توجهی مثرتر است.
پیشگیری هپاتیت ب
دیگر
در فن آوری کمک باروری ،
شستشوی اسپرم برای مردان مبتلا به هپاتیت B برای جلوگیری از انتقال ضروری نیست ،
مگر اینکه شریک زن به طور مثر واکسینه نشده باشد. در زنان مبتلا به هپاتیت B ،
خطر انتقال از مادر به کودک مبتلا به IVF تفاوتی با خطر در بارداری خود به خودی ندارد.
کسانی که در معرض خطر بالای عفونت هستند باید آزمایش شوند،
زیرا درمان موثری برای مبتلایان به این بیماری وجود دارد.
گروههایی که غربالگری برای آنها توصیه می شود ،
شامل افرادی هستند که واکسینه نشده اند،
و یکی از موارد زیر: افرادی از مناطق جهان که هپاتیت B بیش از ۲٪ رخ می دهد ،
مبتلایان به HIV ، مصرف داروهای وریدی ، مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند ،
و کسانی که با شخصی مبتلا به هپاتیت B. زندگی می کنند،
غربالگری در دوران بارداری در ایالات متحده توصیه می شود.
مطالب بیشتر:
بدون دیدگاه