تشخیص هپاتیت ب
آزمایشاتی که به منظور سنجش عفونت ویروس هپاتیت B انجام می شود ،
شامل آزمایشات سرمی یا خونی است که آنتی ژن های ویروسی،
(پروتئین های تولید شده توسط ویروس) یا آنتی بادی های تولید شده توسط میزبان را تشخیص می دهد.
تفسیر این سنجش ها پیچیده است.
تشخیص هپاتیت ب
از آنتی ژن سطح هپاتیت B (HBsAg) اغلب برای غربالگری وجود این عفونت استفاده می شود.
این اولین آنتی ژن ویروسی قابل تشخیص است که در طی عفونت ظاهر می شود.
با این حال ، در اوایل عفونت ، ممکن است این آنتی ژن وجود نداشته باشد،
و بعداً در اثر آلودگی توسط میزبان ، قابل تشخیص نیست.
ویریون عفونی شامل یک “ذره هسته” داخلی است که ژنوم ویروسی را در بر می گیرد.
ذره هسته ایکوزاهدرال از ۱۸۰ یا ۲۴۰ نسخه از پروتئین هسته ساخته شده است،
که به عنوان جایگزین دیگر به عنوان آنتی ژن هسته هپاتیت B یا HBcAg شناخته می شود.
در طی این “پنجره” که میزبان در آن آلوده است اما با موفقیت ویروس را پاک می کند ،
آنتی بادی های IgM ویژه آنتی ژن هسته هپاتیت B (ضد HBc IgM) ممکن است،
تنها شواهد سرولوژیکی بیماری باشد.
بنابراین ، بیشتر پانل های تشخیصی هپاتیت B حاوی HBsAg و کل ضد HBc (هم IgM و هم IgG) هستند.
تشخیص هپاتیت ب
اندکی پس از ظهور HBsAg ، آنتی ژن دیگری به نام آنتی ژن هپاتیت B e (HBeAg) ظاهر می شود.
به طور سنتی ، وجود HBeAg در سرم میزبان با نرخ بسیار بیشتری،
از تکثیر ویروس و افزایش عفونت همراه است.
با این حال ، انواع ویروس هپاتیت B آنتی ژن ‘e’ تولید نمی کنند ، بنابراین این قانون همیشه درست نیست.
در طی دوره طبیعی عفونت ، HBeAg ممکن است پاک شود،
و بلافاصله پس از آن آنتی بادی های آنتی ژن ‘e’ (anti-HBe) بوجود می آیند.
این تبدیل معمولاً با کاهش چشمگیر تکثیر ویروس همراه است.
اگر میزبان بتواند عفونت را پاک کند ، سرانجام HBsAg غیرقابل شناسایی می شود،
و آنتی بادی IgG به آنتی ژن سطح هپاتیت B و آنتی ژن هسته،
(anti-HBs و anti HBc IgG) پیگیری می شود.
به زمان بین حذف HBsAg و ظهور ضد HBs ، دوره پنجره گفته می شود.
یک فرد منفی از نظر HBsAg اما مثبت از نظر ضد HB یا عفونت را پاک کرده یا قبلاً واکسینه شده است.
تشخیص هپاتیت ب
افرادی که حداقل برای شش ماه HBsAg مثبت باقی می مانند ناقل هپاتیت B محسوب می شوند.
ناقلین ویروس ممکن است دارای هپاتیت B مزمن باشند که اگر در مرحله تصفیه ایمنی عفونت مزمن باشند ،
با افزایش سطح آلانین آمینوترانسفراز (ALT) سرم و التهاب کبد منعکس می شود.
ناقلینی که به وضعیت منفی HBeAg تبدیل شده اند ،
به ویژه کسانی که در بزرگسالی به این عفونت مبتلا شده اند ،
ضرب ویروسی بسیار کمی دارند و از این رو ممکن است،
در معرض خطر عوارض طولانی مدت یا انتقال عفونت به دیگران باشند.
با این حال ، این امکان وجود دارد که افراد با هپاتیت HBeAg منفی وارد “فرار سیستم ایمنی” شوند.
آزمایش PCR برای شناسایی و اندازه گیری مقدار HBV DNA ، به نام بار ویروسی ،
در نمونه های بالینی ایجاد شده است.
این آزمایشات برای ارزیابی وضعیت عفونت فرد و نظارت بر درمان استفاده می شود.
افرادی که بار ویروسی بالایی دارند ،
به طور مشخص سلولهای کبدی شیشه ای آسیاب شده در بیوپسی دارند.
مطالب بیشتر:
بدون دیدگاه