علائم واریس چیست؟

واریس چیست؟

ورید های واریسی در زیر پوست به صورت آبی تیره، ورم کرده و در هم پیچیده قابل مشاهده هستند.
برخی از افراد هیچ علائم خاصی را از خود بروز نمی دهند. علائم واریس عبارتند از:

سنگینی، سوزش، درد و یا خستگی در پاها. در صورتی که برای مدت زمان زیادی بنشینید
و یا سر پا بایستید، ممکن است این علائم بدتر شوند.

علائم بیماری

• ورم در پاها و مچ پا
• احساس خارش بر روی پوست روی ورید های واریسی
• تغییر رنگ پوست
• خشکی و نازک شدن پوست
• التهاب پوست
• پوسته پوسته شدن پوست
• زخم های باز
• ممکن است با کوچکترین آسیبی دچار خونریزی شوید

واریس یک مشکل شایع است و اغلب مشکلی جدی به حساب نمی آید.
اما در برخی موارد، واریس می تواند نشانه ای از انسداد در رگ های عمیق تر باشد،
که به آن ترومبوز ورید های عمقی (deep vein thrombosis) گفته می شود.
اگر شما با این مشکل مواجه شوید باید حتما تحت درمان قرار بگیرید.

درمان بیماری

در صورت عدم انجام اقدامات درمانی، وریدهای واریسی خود به خود بهبود نیافته،
بلکه بتدریج و به آهستگی سیر پیشرونده ای را طی می کنند.
درمان زود هنگام، اغلب از پیشرفت نشانه ها جلوگیری کرده و با نتایج بالینی و زیبایی دراز مدت مؤثرتری همراه است.

برای تعیین روش درمانی مطلوب، باید علل و میزان گستردگی بیماری کاملاً مشخص شود.
بدین منظور، انجام معاینۀ فیزیکی کامل برای تشخیص شدت و پراکندگی واریس های اندام تحتانی لازمست.
برای تشخیص نارسایی وریدی، تست های تشخیصی ویژه ای به کار می روند.
همچنین تشخیص افتراقی های مرتبط با علایم بیمار، باید همگی مدنظر قرار گرفته و بر حسب علایم، رد یا تأیید گردند.

انواع درمان

درمان هر دو نوع اولیه و ثانویۀ واریس در درجۀ اول شامل برنامه ایست که به منظور کنترل نارسایی وریدی انجام می شود.
این برنامه شامل استفاده از جوراب های الاستیک حمایتی، بالا گرفتن متناوب پاها و انجام تمرینات مداوم می باشد.
برای اغلب بیمارانی که فعالیتشان مستلزم ایستادن یا نشستن طولانی مدت است،
استفاده از جوراب های الاستیک فشاری تا زانو یا ران ( فشار ۳۰-۲۰ میلی متر جیوه ) مفید هستند.
این جوراب ها برای کاستن از احتباس خون وریدی در طی روز پوشیده شده و شب ها در آورده می شوند.

تورم وریدهای واریسی با استفاده از جوراب واریس کاهش یافته و نشانه های بیمار از قبیل درد، ناراحتی و ورم گهگاه مچ پا برطرف می گردند.
فشار حاصله از جوراب های الاستیک، جریان خون را به سمت وریدهای عمقی و سپس به سوی قلب تسهیل کرده،
و مانع تجمع و باقیماندن خون در اندام تحتانی می شود. روش های درمانی متداول عبارتند از اسکلروتراپی و جراحی.
اندیکاسیون های درمان جراحی شامل درد دائم و ناتوان کننده، ترومبوفلبیت سطحی راجعه، ضایعات و زخم های پوستی همراه با خونریزی هستند.

اسکلروتراپی برای شاخه های کوچک وریدی کمتر از یک میلی متر یا وریدهای واریسی با ۳-۱ میلی متر قطر،
وریدهای باقیمانده پس از جراحی، واریس های خونریزی دهنده، ناهنجاری های مادر زادی کوچک وریدی و واریس های بزرگ اطراف زخم انجام می گیرد.
با قرار دادن بیمار در وضعیت خوابیده به پشت، حجمی از محلول اسکلروزان ( سدیم کلرید۴/۲۳%یا سدیم تترادسیل سولفات و … )
به داخل ورید واریسی که از دو انتها مسدود شده تزریق گشته و با تشکیل لخته، ورید مذکور بسته می شود.
بعد از این عمل به مدت ۲-۱ هفته این ناحیه توسط بانداژ یا جوراب های مخصوص، تحت فشار مستقیم قرار می گیرد.

هدف از درمان جراحی، حذف فشار هیدروستاتیک به عنوان عامل پس زدن خون ورید صافن و پرفوران و نیز درمان آن از جنبۀ زیبایی است.
عروق واریسی بزرگ ران، باید توسط جراحی برداشته شوند.
روش جراحی وابسته به تعیین ظرفیت وریدهای عمقی و پرفوران و محل رفلاکس وریدی است.
با انتخاب دقیق بیمار و بکارگیری روش مناسب جراحی، میزان عود تقریباً ۱۰% است.

سایر درمان ها

از سایر روش های تهاجمی درمان واریس، می توان به روش بستن ورید توسط کاتتر داخل وریدی که
با وارد کردن انرژی به دیوارۀ ورید و گرم کردن آن، موجب روی هم خوابیدن جداره های وریدی می شود، اشاره نمود.
همچنین روش های جدید استفاده از لیزر در درمان واریس با حداقل میزان تهاجم و بهترین نتایج درمانی به طور روز افزون به کار می روند.
به کار گیری لیزر با صرف زمان کمتر، به جای نگذاشتن اسکار و پدیدار گشتن سریع نشانه های بهبود، جایگزین بسیار مناسبی برای جراحی است.
چرا که انجام عمل جراحی ضمن صرف هزینۀ بیمارستان و بیهوشی و زمان طولانی بهبود، ممکن است
با وارد کردن صدمات جانبی به بافت اطراف ورید و نیز بر جای گذاشتن اسکار همراه باشد.
از سویی این وریدها می توانند بعد از عمل، مجدداً در محل جدیدی تشکیل شوند.