همه چیز درباره طاعون

همه چیز درباره طاعون

طاعون یک بیماری از نوع واگیردار است. طاعون نوعی بیماری عفونی باکتریال مشترک است
که توسط جوندگان و کک آنها به سایر حیوانات و انسان انتقال می یابد.
نام دیگر بیماری طاعون مرگ سیاه می باشد.
میکروب بیماری طاعون در سال ۱۸۹۴ میلادی وسیله آلکساندر یرسین کشف و به نام باسیل یرسن نامگذاری شده است.

علت بیماری

یرسینیاپستیس (Yersinia Pestis) عامل طاعون است و توسط برخی جوندگان وحشی مثل کک، موش صحرایی،
خرگوش، گربه خانگی، موش، موش خرما، سنجاب زمینی وصخره ای انتقال می یابد.
موش صحرایی در تولید و انتشار طاعون نقش مهمی دارد و کک های این موش بیماری طاعون را به انسان انتقال می دهند.

در ایران تاکنون ۱۳ نوع کک، جوندگان وحشی در شهرهای مختلف شناخته شده است
که می توانند بیماری طاعون را منتقل کنند.
برای مثال کک موش وقتی از بدن موش خون را می مکد می توان خون آلوده به میکروب را با گزش به انسان منتقل کند.
انتقال عفونت را میزبانان حیوانی به انسانی، طاعون حیوانی و انتقال آن از انسان به انسان، طاعون انسانی نامیده می شود.

انتقال بیماری

بیماری طاعون، غالباً از راه ککهای بدن موش مبتلا، به انسان سرایت می‌کند.
موش صحرایی سیاه مهمترین مسیر انتشار بیماری طاعون است اما برخلاف تصور عمومی جوندگان مخزن این بیماری نیستند
بلکه خودشان اولین قربانی آن هستند و مرگ دسته‌جمعی موشها می‌تواند نشانه شیوع طاعون باشد.
وقتی یک کک مبتلا به طاعون یک موش را گاز می‌گیرد باکتری طاعون را به او منتقل می‌کند.
سپس کک‌های دیگر با گاز گرفتن آن موش صحرایی به این بیماری مبتلا می‌شوند و با گاز گرفتن انسان آن را به انسان منتقل می‌کنند.

راه‌های دیگر ابتلا به طاعون، گازگرفتگی از طریق جوندگان، یا خوردن جاندار مبتلا به طاعون است.
انتقال طاعون از انسان به انسان هم از طریق تماس و تنفس (در صورتی که فرد بیمار به طاعون ریوی مبتلا باشد) انجام می‌گیرد.

درمان بیماری

امروزه با استفاده از آنتی‌بیوتیک می‌توان بیماری را درمان کرد
و از میزان مرگ و میر ناشی از بیماری کاست از جمله آنتی بیوتیک‌های مؤثر بر بیماری می‌توان به استرپتومایسن اشاره کرد

برای جلوگیری از ابتلا به طاعون خیارکی یک واکسن وجود دارد، ولی تنها برای کسانی مورد استفاده قرار می‌گیرد
که احتمال بالایی برای ابتلا به طاعون داشته‌باشند،
مثل سربازان (در بعضی شرایط) یا افرادی که با حیوانی سروکاردارند که احتمال آلوده بودن آن‌ها بالاست.
این واکسن برای مؤثر بودن باید با دوز بالا تزریق شود و هر چند وقت یک بار یادآوری شود، به همین دلیل باعث بروز آثار جانبی می‌شود.
این واکسن در دسترس عموم قرار ندارد و دیگر ساخته نمی‌شود. از سال ۲۰۰۵ واکسن‌های جدیدی در کانادا تحت آزمایش هستند.