برای آنکه ثابت شود شخصی در حالت مرگ مغزی است، وجود سه شرط لازم است:
پزشکان همچنین برای اثبات مرگ مغزی بررسیهای بالینی لازم را انجام میدهند.
این بررسیها عبارتند از: عدم حرکات خودبخودی و عدم پاسخ به شدیدترین تحریکات دردناک،
ثبات قطر مردمکها و عدم واکنش به تحریکات نوری با شدتهای متفاوت.
تایید نهایی یافتههای بالینی با انجام و اثبات آزمونهای پاراکلینیک تکمیلی صورت میپذیرد.
از تست آپنه برای مشاهده فعالیت تنفسی بیمار استفاده میشود که در صورت عدم مشاهده هرگونه
فعالیت تنفسی بدون دستگاه ونتیلاتور، مرگ مغزی بیمار تایید میشود.
همچنین در دو نوبت و حداقل به فاصله شش ساعت و هر نوبت بهمدت ۲۰ دقیقه از بیمار نوار مغزی گرفته میشود
که ایزوالکتریک بودن نوار مغزی در دو نوبت، مۆید مرگ مغزی است.
تمام این مراحل تحت نظر تیمی از کارشناسان شامل دو پزشک متخصص نورولوژی و یا یک متخصص نورولوژی
و یک متخصص جراحی مغز و اعصاب، یک پزشک متخصص بیهوشی و پزشک نماینده سازمان پزشکی قانونی کشور انجام میشود
و در صورتیکه کلیه یافتههای بالینی و آزمونها بهمدت ۲۴ ساعت بدون تغییر بمانند، مرگ مغزی از سوی این متخصصان تایید میشود.
در مورد کودکان زیر ۵ سال زمان نگهداری بیمار تحت دستگاه تنفس مصنوعی حداقل ۷۲ ساعت است.