عفونت با آسپرژیلوس معمولا بدنبال استنشاق اسپورهای موجود در محیط ایجاد می شود.
شدیدترین فرم عفونت با این ارگانیسم آسپرژیلوس ریوی است.
انواع آلرژیک یا فرم های ساپروفیتی نیز ممکن است به نوع مهاجم تبدیل شوند.
عواملی که احتمال آسپرژیلوس ریوی را افزایش می دهند عبارتند از:
اپلازی و نوتروپنی ثانویه بدنبال شیمی درمانی در بیماری های بدخیم هماتولوژیک
اپلازی و نوتروپنی ثانویه بدنبال شیمی درمانی در بدخیمی های غیر هماتولوژیک
درمان با استروئیدها
بدنبال درمان های مهار کننده سیستم ایمنی در پیوند بافت و اعضا
وجود جسم خارجی
تشخیص عفونت ریوی با آسپرژیلوس معمولا ساده نیست.
چراکه ندرتا میتوان آنرا از خلط جدا نمود و در مواردی که ایزوله شود ممکن است تنها در اثر آلودگی (Contamination ) باشد.
علاوه بر این تشخیص برخی موارد خارج ریوی نیز به سختی انجام پذیر است.
تشخیص آسپرژیلوس با نشان دادن آنتی بادی های ضد آسپرژیلوس در افراد با سیستم ایمنی مهر شده انجام پذیر نمی باشد
تشخیص آنتی ژن آسپرژیلوس در سر راه مناسبی برای موارد ذکر شده می باشد.
در این روش تشخیص آنتی ژن پلی ساکاریدی آسپرژیلوس jalactomannan در سرم به صورت کمی و به روش Elise انجام می شود.
نتیجه منفی آزمایش نمی تواند تشخیص آسپرژیلوس مهاجم را رد کند در نتیجه بیمارانی که در
خطر آسپرژیلوس مهاجم اند باید در یک هفته دوبار آزمایش شوند.
در صورتی که بیمار در زمان انجام آزمایش در حال درمان با داروهای ضد قارچی (nold active antifungal therapy) باشد
حساسیت آزمایش کاهش می یابد.
نتایج مثبت بدون علائم بالینی هم دیده می شوند که می تواند
مربوط به یافتن گالاکتومانان پیش از بروز علائم بالینی و رادیولوژی باشد همچنین چنین نتایجی در موارد زیر هم دیده می شوند: