هپاتیت ب

هپاتیت ب


هپاتیت ب

یک بیماری عفونی ناشی از ویروس هپاتیت B (HBV) است که بر کبد تأثیر می گذارد.
نوعی هپاتیت ویروسی است. هم می تواند باعث عفونت حاد و هم مزمن شود.
بسیاری از افراد در هنگام عفونت اولیه هیچ علامتی ندارند.
در عفونت حاد ، برخی ممکن است با استفراغ ، زردی پوست ، خستگی ،
ادرار تیره و درد شکم شروع سریع بیماری کنند.
این علائم اغلب چند هفته طول می کشد و به ندرت عفونت اولیه منجر به مرگ می شود.
ممکن است ۳۰ تا ۱۸۰ روز طول بکشد تا علائم شروع شود.
در کسانی که تقریباً هنگام تولد آلوده می شوند ،
۹۰٪ به هپاتیت B مزمن مبتلا می شوند در حالی که کمتر از ۱۰٪ از افراد بعد از پنج سالگی،
به این بیماری مبتلا می شوند. بیشتر کسانی که بیماری مزمن دارند هیچ علامتی ندارند.
با این حال ، ممکن است در نهایت سیروز و سرطان کبد ایجاد شود.
سیروز یا سرطان کبد در حدود ۲۵٪ از افراد مبتلا به بیماری مزمن رخ می دهد.

هپاتیت ب

ویروس با قرار گرفتن در معرض خون عفونی یا مایعات بدن منتقل می شود.
عفونت در حدود زمان تولد یا در اثر تماس با خون دیگران در دوران کودکی ،
متداول ترین روش ابتلا به هپاتیت B در مناطقی است که بیماری شایع است.
در مناطقی که بیماری نادر است ، استفاده از مواد مخدر وریدی و مقاربت جنسی شایعترین راههای عفونت است. سایر عوامل خطر شامل کار در مراقبت های بهداشتی ،
انتقال خون ، دیالیز ، زندگی با فرد آلوده ، سفر به کشورهایی که میزان عفونت در آنها زیاد است،
و زندگی در یک موسسه است.
خال کوبی و طب سوزنی منجر به موارد قابل توجهی در دهه ۱۹۸۰ شد.
با این حال ، با بهبود عقیم سازی ، این امر کمتر رایج شده است.
ویروس های هپاتیت B با دست گرفتن ، به اشتراک گذاشتن وسایل غذا خوردن ،
بوسیدن ، بغل کردن ، سرفه ، عطسه یا شیردهی قابل انتقال نیستند.
۳۰ تا ۶۰ روز پس از مواجهه می توان این عفونت را تشخیص داد.
این تشخیص معمولاً با آزمایش خون برای قسمت هایی از ویروس و وجود آنتی بادی علیه ویروس تأیید می شود. این یکی از پنج ویروس اصلی هپاتیت است: A ، B ، C ، D و E.

هپاتیت ب

از سال ۱۹۸۲ با واکسیناسیون می توان عفونت را پیشگیری کرد.
واکسیناسیون در صورت امکان توسط سازمان بهداشت جهانی در اولین روز زندگی توصیه می شود.
برای اثر کامل ، بعداً دو یا سه دوز دیگر لازم است.
این واکسن در حدود ۹۵٪ از زمان کار می کند.
حدود ۱۸۰ کشور واکسن را از سال ۲۰۰۶ به عنوان بخشی از برنامه های ملی تزریق کرده اند.
همچنین توصیه می شود قبل از تزریق خون ، همه خون از نظر هپاتیت B آزمایش شود،
و از کاندوم برای جلوگیری از عفونت استفاده شود.
در طی یک عفونت اولیه ، مراقبت براساس علائمی است که فرد دارد.
در کسانی که به بیماری مزمن مبتلا می شوند ،
داروهای ضد ویروسی مانند تنوفوویر یا اینترفرون ممکن است مفید باشد.
با این حال ، این داروها گران هستند. از پیوند کبد گاهی اوقات برای سیروز استفاده می شود.


مطالب بیشتر:

۵/۵ - (۱ امتیاز)

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

12 − نه =